بزرگترین عبادت
لبخند به پسرک کفاشی است
که نان آور خانه است
که به جای کیف قاپی
کفش آدم های پولداری را برق می زند . . .
تولد انسان همانند روشن شدن کبریتی است
و مرگش خاموشی آن
بنگر در این فاصله چه کردی
گرما بخشیدی ؟
یا سوزاندی . . . ؟

 

خدا گفت : ببریدش جهنم !
برگشت و نگاهی به خدا کرد …
خدا گفت : صبر کنید ، او را به بهشت ببرید !
فرشتگان سوال کردند چرا؟!
جواب آمد:
چون او هنوز به من امیدوار است…

 

 فريب ما مخور اقا دروغ ميگوييم
فريب ما مخور اقا دروغ ميگوييم
به جان حضرت زهرا دروغ ميگوييم
چه ناله اي چه فراقي چه درد هجراني
نيا نيا گل طاها دروغ ميگوييم
تمام چشم براهي و انتظار و فراق و

ندبه هاي فرج را دروغ ميگوييم
دلي كه مامن دنياست جاي مولا نيست
اسير شهوت دنيا دروغ ميگوييم
زبان سخن ز تو گويد ولي براي مقام

به پيش چشم خدا هم دروغ ميگوييم
كدام ناله غربت كدام درد فراق
قسم به ام ابيها دروغ ميگوييم
خلاصه اي گل نرگس كسي به فكر تو نيست

و ما به وسعت دريا دروغ ميگوييم

 

یک نیمه دل را به جمال تو سپرده ایم
یک نیمه دل را به خیال تو سپرده ایم
کرده ایم همه عمر مسلم به دو قسمت
آن دو به جمال و به خیال تو سپرده ایم
از دست فراق تو اگر جان به سالم بردیم
به امید وصال تو سپرده ایم
بر لوح دل از نقش تو مثالی کردیم
ولی دل به مثال تو سپرده ایم
ما تشنه لب از خضر مانند سکندر
جان در هوس جمال زلال تو سپرده ایم

 

يار من ، يوسف نيا ، اينجا كسي يعقوب نيست

لحظه اي چشمانشان از دوريت مرطوب نيست

اي گل زيباي من ......... از غربتت اشكي نريز

نازنين ، اينجا خدا هم پيششان محبوب نيست

من ازاشکي كه ميريزد ز چشم يارميترسم

ازان روزي كه اربابم شود بي يار ميترسم

رهاكن صحبت يعقوب ودوري وغم فرزند

من ازگرداندن يوسف سر بازار ميترسم

همه گويند اين جمعه بيا اما درنگي كن

ازاين كه باز عاشورا شود تكرار ميترسم ...

تنها بازمانده یک کشتی شکسته توسط جریان آب به یک جزیره دورافتاده برده شد، او با بیقراری به درگاه خداوند دعا می‌کرد تا او را نجات بخشد، او ساعتها به اقیانوس چشم می‌دوخت، تا شاید نشانی از کمک بیابد اما هیچ چیز به چشم نمی‌آمد.
سرآخر ناامید شد و تصمیم گرفت که کلبه ای کوچک خارج از ساحل بسازد ....

تا از خود و وسایل اندکش را بهتر محافظت نماید، روزی پس از آنکه از جستجوی غذا بازگشت، خانه کوچکش را در آتش یافت، دود به آسمان رفته بود، بدترین چیز ممکن رخ داده بود، او عصبانی و اندوهگین فریاد زد: «خدایا چگونه توانستی با من چنین کنی؟»
صبح روز بعد او با صدای یک کشتی که به جزیره نزدیک می‌شد از خواب برخاست، آن می‌آمد تا او را نجات دهد.
مرد از نجات دهندگانش پرسید: «چطور متوجه شدید که من اینجا هستم؟»
آنها در جواب گفتند: «ما علامت

دودی را که فرستادی، دیدیم!!

تولد انسان همانند روشن شدن کبریتی است

و مرگش خاموشی آن

بنگر در این فاصله چه کردی

گرما بخشیدی ؟

یا سوزاندی . . . ؟